Ik herinner me de dag alsof het gisteren was. Het was een zondagmiddag.
Ik zat voor de tv te zappen, toen ineens...
Een close-up van een Polynesische surfer, gevolgd door een voice-over.
"Hij wacht. Dat is wat hij doet."
Omdat ik vlak bij de zee ben opgegroeid, herkende ik dit moment meteen.
Ik en mijn vrienden waren allemaal surfers. Altijd enthousiast om het water in te gaan.
Klaar om de golven te trotseren.
"En ik zal je wat vertellen" , vervolgde de voice-over.
Ik zat daar, volkomen bevroren, terwijl de groep surfers op het scherm richting zee rende.
"Tik volgde tak, volgde tik, volgde tak, volgde tik."
Is dat een paard in de golven?
De beat en de drums beginnen.
"Ahab zegt: het kan me niet schelen wie je bent, op je droom."
Een groep paarden komt galopperend uit de golven. Opeens brengt het me terug naar mijn kunststudies in Antwerpen. Het brengt me terug en doet me denken aan Walther Crane's schilderij 'Neptune's Horses'.
"De oude matrozen keren terug naar de bar. Op jou, Ahab!"
Ik schreeuw naar het scherm en kan mijn opwinding niet bedwingen.
"En de dikke drummer sloeg de maat met heel zijn hart."
Toen viel er een stilte.
Ik voel mijn hart bonzen.
De surfers vieren feest.
De voice-over doorbreekt de stilte voor de laatste keer.
"Op het wachten."
Eerst verschijnt een Guinness-biertje, gevolgd door de slogan.
Goede dingen komen naar mensen die...
Wachten!
Dan dringt het tot me door.
Mensen maken dit...
Ik wil dit maken...
Ik wil in de reclamewereld werken.
Ik wil creatief zijn.
Ik ben enthousiast over reclame.